Dosdoğru olmalı insan dediğin

Müslüman’da, asla yalanı sevmem

Tek yumruk olmalı ihvan dediğin

Fitne çıkaranı, böleni sevmem



Zulmün karşısında susan adamı

İnancıma zehir kusan adamı

Kendini beğenen her kodamanı

Bencil ve kibirli olanı sevmem



Ölçüde, tartıda hile yapanı

Arsızı, soysuzu, yoldan sapanı

Yalakalık için etek öpeni

Namert çeşmesinden dolanı sevmem



Taş yüreklileri, başsız başları

İyiliğe takoz olan taşları

Sonradan görmüşü, karnı şişleri

Sinsice sırnaşıp güleni sevmem



Namusluya kara leke süreni

Garibi, yoksulu hakir göreni

İslam’a aykırı fetva vereni

Göstermelik namaz kılanı sevmem



Şıpsevdiler bozdu aşkın tadını

Vefasızlar kirlettiler adını

İffetini pazarlayan kadını;

Karısına ortak bulanı sevmem



Vergi yüzsüsünü, yalan beyanı

Banka kurup memleketi soyanı

Bütçemizi meteliksiz koyanı

Milletin hakkını çalanı sevmem



Fikir potasında tuzu kokutan

Gerçek diye yalanları okutan

Körpe beyinlere zehir akıtan

Beyinsiz akrebi, yılanı sevmem



Şanlı Bayrağıma el uzatanı

Camiye, Ezana dil uzatanı

Vatan hainine gül uzatanı

Düşmandan talimat alanı sevmem



Askere, polise kurşun sıkanı

Bölücülük tohumları ekeni

Hangi ırka dayanırsa kökeni;

İnsanlıktan uzak kalanı sevmem



Varsın bu zatlarda beni sevmesin

Dalkavukluk yapıp, yersiz övmesin

Öldüğümde tabutuma değmesin

Elleri lekeli geleni sevmem



Mehmet Postallı / 2005