En büyük hayalim, birlikte el ele gezmekti,
Şimdi koşuşturmaktan, ruhum uyuya kaldı,
Dağın zirvesinde görünen kar oldun bana,
Ağır çantasın taşıyorum, sırtım kambur kaldı…


İhtiyaç duyduğum nerede, nere de mevcudiyet,
Sisli kışlarım soğuk ve uzun, kısa olan ne vardı,
Kaynaşmış tepelere sis, çünkü o sis, üşütürdü,
Üşüyünce büründüğüm ay bile, soğuk tutardı…


Hıçkırığım uyandırır, “Seviyorum” diyemediğime,
Çağrıştırır içimde, üzüntü-keder, her anı-hatırayı,
Bizi birleştiren dikişlerden nebze iz bulunmasada,
Silemez, içtenlik, sıcaklık ve yoğunluklu hatırayı…


Güneş yükselse yavaş yavaş, ufkumun kenarına,
Yüce gönül buzu erise, bir kez sıcak olsa nefesin,
İçim de nedenini bilemediğim soruları silebilsem,
Yol boyunca dizili ağaçlardan, süzülüp gelse sesin….


Şimdi artık her kez, hiç kimse, gözlerim sen de kaldı,
“Sevgi” gibi yakınlığı olan iki kişiyiz, duygu bir olmalı,
Kimileri, hiç biri, birileri hiç kimse, düşüm sen - ben,
Farklı düşünme, yıllarca o boş kalan, yerin dolmalı…




Veysel Kimene
Sevda Şairi
(Kemal Yenice)

© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.