nasıl oldu anlamadım,


ayrılığın ilk kavşağından
sol’umu kontrol edip
dönmüştüm yalnızlığa



yol boş
ve ıssızdı



kalbine gideceğine dair hiçbir tabela yoktu yol boyu
dalgındım ama beni sarhoş edecek kadar da dolu değildi..içtiğim anılar



belki bu yüzden ehemmiyet göstermedim
beni kendime bağlayacak bir emniyetin, iğreti kemerine


ya da


gerek duymadım
yalnızlığın emniyet şeridine



ta ki,
sisli bakışların için’e dalana dek
üstelik,
yol üstünde duba diye koyduğun ellerin
çarpmanın şiddetiyle olsa gerek
dağılmıştı sağa
en çok da
soluma



gözlerimi ilk açtığımda
kalbinin acilindeydim
ve yaralı ellerinle
ilk müdaheleyi ederken


dur dedim


ben neredeyim,,


güldün,
kalbimdesin



ve kazayı sordum peşinden
nasıl oldu diye



dedin ki,
yoğun bakımdasın
pes etme,,



nasıl oldu anlamadım
fakat,

senden öncesini hiç hatırlamadım..