bazen insan dökülürmüş içine,belli etmezmiş kendine bile
bazen de içinde med cezir fırtınası,asla getirmezmiş dile.

ben , önce benimle yaşamaya mahkum olan bir benim
ben, ruhumla öz benlik, bana baskı kurmasın bedenim.

başkaları beni nasıl görüyorsa ben o olduğuma inandım
oysa, kendimi kendi gözümle, tanımam gereken bendim

şimdi kendimde miyim bilmiyorum, kendime yolum düşecek mi?
belki de herkesten önce, kendimden vazgeçen ilk bendim...

bildiğim bir şey var ki bende, çoğalmıştı mutlu ettiğim insanlar
lakin içimdeki ben öksüz ve yetimdi, benden başka herkes yar

kendimi tanımam bilmecemiydi? nasıl bulacaktım ben kendimi
aradığım kendimin iç dünyası mı yoksa başkalarının beklentilerimi?

içime yönelmeyip tıkadım yolları özüme kayıtsız kaldım
gerçekte özümde hissiyat cevheriyken, bakırla aldandım

başkalarının gözündeki ben ile gerçek ben’i çakıştıramadım
bezmi elestte söz verdiğim ahdime, aykırılığımı yakıştıramadım.

yusuf erdoğan