İnsan insana hiç bir şey anlatmıyor
Anlatmadığı gibi yanında kaçıyor
Etrafına bakmıyor ilgilenmiyor ilgisiz
Kaçmak çözüm değil yanan yanıyor
Anlatmamak çare değil yaralar kanıyor
Haksızlık yapanın yaptığı da yanına kâr kalıyor
Biri yakıyor biri bakıyor dünya yanıyor
Anlayan mesaj çare olmuyor ulaşmıyor
Lakin çabalarda emeklerde boşa gitmiyor
Sen bensiz ben sensiz biz yok ortada bizsiz
Çare devayı bekliyor bizden çaresiz
İnsan varmazsa koşmazsa kalıyor nefessiz
Bahçelerde açmıyor güller kaldık mı gülsüz lalesiz
Her şey kopacak mı böyle bağından
İnsan bir şey anlamayacak mı gençlik çağından
Bakan olmayacak mı hiç gönül bağından
Her şeyi alamayız yaşayamayız da en başından
Yazık olmasın yıllara canlara
Varalım koşalım biz onlara
Çıkalım burçlara
Varalım yolda kalmışlara
Dinleyin tüm şarkılar bunu anlatıyor
Notalar aynı hedefi besteliyor
Sanatçı aynı sancının sancısını çekerek söylüyor
Ne duyan oluyor ne varan varmış oluyor
Bekleyen bekliyor çeken çekiyor
Yazsan da bir yaraya merhem olmuyor
Kimse duymuyor sağırlık hayat felsefesi olmuş
Duyanlarsa dünden kaybolmuş
Kim aramış kim bulmuş
Kim ararken yorulmuş
Gönülden bir kapı kim açmış
Kucak açılmış kim sarılmış
Bir şeyler bugün yine kopuyor
Dikmek istesen de dikiş tutmuyor
Aşk yok ki aşkın ipliğiyle dikelim olmuyor
Ne boş doluyor ne dolu olan lezzet sunuyor
Gelen vuruyor giden vuruyor
Boşa yazdım anlayan uğramıyor
Kapılar açık kalıyor giren olmuyor
Düşen çıkan yok yollara
Yalnız olmuyor bir dost birkaç insan gerekiyor
Ağır yük tek başına kalkmıyor
Herkes bırakmış ağır yükü kaldırmayı
Elinde cep telefonu yalnızlık oyununu oynuyor
Yazarken ellerim yoruluyor
Onlar boşa yazarken saatlerce parmakları yorulmuyor
Âşık Gülveren