insan kendisine atılan çelme nedeniyle düşünce
tuhaf bir saygı duyuyor ..düşürene



sonra o kuyuda kurtarıcısını bekliyor
kutsal rüyalar görüp
gaipten duyduğu seslerle
umuda b’ağlıyor kendini



derken,
kuyudan gelen zırlamaya kayıtsız kalmayan bir kulağa
kul olma vaadiyle düşürdüğü umudun
uzattığı ilk ele, el verip
kolunu kapacak dişlerini gizleyerek yüzünün astarında
kurtarır kötülüğü




insan ,
biat ettiği gücün ardındaki korkusuna teslim olup
yüzleşmek ister



ve yapılan her iyilik
suistimal edilmeye müsait ışıktır kör göze


sonra,


yapacağı ilk iş
eline el olmayan o delinin elinden sıkıca tutup
atar kör kuyusuna
aklı başa gelinceye dek


ki,


her iyiliğin bir diyeti olmalı
ve başkasının yaptığı kötülüğü
yapana, yapacak kadar gücü olsaydı insanın
ilahi adalet tecelli eder
gerek kalmazdı mahşere



diyerek
mevzuyu bağlamak gerek



kötülüğün üstü kapalı
saadet zincirine


..


yazayım diye değil
bitsin diye kafam şişti yeminle


şu alışkanlık ne berbat bişey