Sana canimi verdim anliyamadin
Urganmış boynumda taşıdığın gerdanlık 
Sana hükümdarlığı getirdim anliyamadin
sevdalar sulara karıştı akar oldu
kanli kanli yuce dağlara

Köpürüyor kalbimden zıpkınlanır umutlar birer birer
gözlerin tunç gibi çöküyor hayatimin her yerinin bağlarına
nehirler bilemicegin kadar hülyali
akiyor bu aralar
tüm vadiler her yaniyla senin
yüzüne sevdana bakar
diyer yanim ise münzevi hıckıran
leyla kuşları gibi
sen halen anlamadin bilemedin ki sevda denen yokuslari

ve henüz yorulmadin devler yokuslarindan
yıkılmaya terk edilen kimsesiz
çaresiz evler gibi
ve sen yaşarken ölmedin dunyada


ve sen henüz yaralanmadin uçarken sevda göklerinden
sahi hic bir oltaya takildinmi
ta derinlerin derininde
sen karalari baglamadan beni
nerden anliya bileceksin ki


O kalp sende oldukça gülüm, ağlayamazsın mutlu edemezsin

bir yildiz gibi koyuyorum seni
göklere
her gecenin karanligindaki
ışığı ruhumun icinden alacaksin
aldanma sakin gözlerini süsleyen
muhazam sahane ciceklere
En güzel güllerini ruhumla alacaksın avuclarina...
kopu verecek bu ince ipler yerinde
her cizgisi oysaki yarali bir dev gibi

ve hic anlamicaksin sevginin
en hassını en degerlisini
sen hala cözemedin ırmakların
dertli dünyasini

O, coşkun deryalarin berraklığını
Sen bozuk bir çeşmeden doldurmuşsun pasli tasını
Gözyaşı çukuruna gömmüşsün deltasını

bir tokat gibi inmeliydi aşk yüzüne
kahrolasi kalbine civilerle gömülmeliydi sevda denen illet
görmedin sen bir aslanın can cekişmelerini darman duman halini

yanlizlik şiirlerinde okunmadi
ismin
Bir boş sayfa yaprağinda yanmadı bakışların

birer birer dökülen tüylerine
tutuna bildimi yavru kuşların
karanlik sokaklarda aglaya aglaya
gülmedin sen
ve sen henüz kovuldugun kalpten
ölmedin sanırım

bir kuş gibi cırpınan yüreğimin
kafesinde kala kalmışim
Bir avuç yem bıraksan ölür müsün, a gülüm
Feryadı kayaları dagliyan sesime
Ömür boyu yabancımi kalicaksin
a gülüm
ve bir zindanin küflü beton duvarlarina
çarpmadi gözyasıyla boğulan
gözlerini