ey sevgili
seni gördüm fani ömrümde
yürüdün çölümde
taşlar çayır çimen oldu
çakır dikenleri gül
kalbim aşkın çerağında susmayan bülbül
yanıp durdum gölgende
köz mevsiminde
bir ceylandın sen
dolaşır dururdun her bir dağı
düştüm peşine rüzgar olup
değdim her sarıya her yeşile
çözülmemişti henüz dizimin bağı
dolanıp durdum ufkunda umarsız
gez mevsiminde
billur sular akardı endamında
neyine baksam cennet olurdu
güneş teninden süzülür
bahar kollarında otururdu
aklımı alırdı sendeki renkler
usanmadan sana bakardım
göz mevsiminde
nedense kaçardın vuslatın ipini kesip
geceyi gündüze bağlayamazdı ellerim
suyun koynundan çıkan meltemdin
gençliğime çarpardın esip esip
uzayan yollarında çaresiz
öylece kalakalırdı eli kolu bağlı
zavallı yelkovanla akrebin
aklımı bozduğum zamanlar
tez mevsiminde
rüzgar hatır sormaz titretir beni
tut elimden yoksa dağıtır bu bendeni
meğer şu dünyada varmış
her olmuşun olacağın nedeni
ey sevgili
ey düş ülkemin sultanı
Karaca’m ömrü varım
sararmaktayım ağır ağır
düşeceğim ellerinden
tut ellerimden sevdiğim
toprak korkutmasın beni
güz mevsiminde

ali rıfat arku
03/12/2017
istanbul