kurulan hayeller kurulan ümitler
bedava derlerdi öyle biliyordum
ama artik hayal bile kuramiyorum
cünkü onunda bir bedeli olacagını biliyorum artik aci cektik ögrendik.
biliyorum bir gün onuda maf edeceklerini paranparca edeceklerini.

sessiz kalmakta güzel dediler
ben sessiz kaldikca dagildim
yok oldum günden güne elimde olan sanki kayip gitti bir anda

ve bu sessizlikte yine birsey ögrendim
tüm dünyaya haykırmak bağirmak
ve artik lanet etmek geldi kahrolasi yasadigim düzene

ve şuan sadece hıckıra hıckıra
ağlayıp gökyüzünü bile kıskandırıp
o sahteligin yaşları gözümde süzülüp düşmesini sağlıyorum

gülmeyi deniyorum mutlu olmayı
ilaci derler acıların yok oluşların
gülemiyorum mutlu olamiyorum
cok korkuyorum ya gülünce daha
kötüsü en kötüsü olursa.

bir insan mutlu olacagını düşünürken nasıl olurda bir anda
kötü birseyler olcağıni fark ederki

sevilmek ve sevmek bumuydu yani yaşamanin temel kaynaği
iki kelimemiydi beni yıkacak
ne garip oysaki iki kelime arasinda kayip kocaman hayati yok etmek

artik ne seve biliyorum nede sevile biliyorum.
ne zaman ki sevildiysem ilk terk eden o oluyor
yada ne zaman sevdiysem hemen göcüp gidiyor
yada hayat onlarimi buna mecbur kılıyor.


PEKİ YA ÖLÜMMM…

Artık fazla olduğumu düşünüyorum 
Ya da kendimi bitirmemek için bir sebep göremiyorum

şuan bile yazarken için için ölüyorummmmmmm
Ya da bunlar için bir sebeb gözlüyorum.