Yusufun Rüyası

Bir rüya uğruna çıktın yollara,
Haince kuyuya düştün yusufum.
Yaradan çıkardı, kastı: yol ara,
Sen ki, Züleyha’ya düştün yusufum.

Seni inanmayan kullar utandı,
Senden şüphe eden eller utandı.
Gıybetini eden diller utandı,
Aşktan dile; güya düştün yusufum.

Oysa, sen itildin küfüre karşı,
Nasıl da dikildin küfüre karşı!
Rabbinden seçildin küfüre karşı,
Sabır için yaya düştün yusufum.

Sabrın zindanında Rab’bin denerken;
Çıkmana yedi yıl vardı en erken.
Geçiverdi zaman geçmezmiş derken;
Kurtarmak rüyaya düştü yusufum.

Utandı kendini kesen o eller;
Utandı iftira eden güzeller.
Utandı Züleyha, lâkin çok özler;
Bahtına yâr diye düştün yusufum.

Rab’bın hesabını kim çevirir ki?
Kaderin üstünde kader budur ki.
Bu kıstasın esas derdi şudur ki;
İzzet’le deryaya düştün yusufum.

27.11.2017

Mehmet Semercio