Sensiz kalmaya alışamadım.
Sabahın bir vaktin de
Daha güneş doğmadan
Toprağa çiğ tanesi düşmeden
Zamansız öten kuşa
Sana uçamayışıma alışamadım.

Gün ortasına varmadan
Kara bulutların gözlere çökmesine
Ölü toprağı serpilmiş gibi…
Ruha zerk edilen, düş uykusuna
Bedenin, acıyla el ele verişine alışamadım.

Sesime, sessizliğinle kalbim de çığlık olmana
Yürek te gün be gün çoğalan hasrete
Ellerimin boşlukta kalmasına
Tutunamamasına
Umarsız bekleyişlere
Ömrüne, sözüne, özüne sarıldığım,
Yokluğuna alışamadım.

Gecenin, karanlığını yirmi dört saat yaşamaya
Özgür yarınlar da buluşmadan
Barış dilekleri tutulmadan
Yıldızların ansızın kaymasına
Sevgiyi, yolunca yordamınca
Aşkı, delice yaşamadan
Ayın, dolunay oluşuna
Yakamoz olup parlayışını beklemeye alışamadım.

Yalnızlığı hatırlatan şarkılar dinlemeye
Seni anlatan şiirler yazmaya
Hikâyemizi kaleme almaya katlanamadım.
Çünkü seninle, bir ömür yaşamaya çoktan alışmıştım gün ışığım.
12 temmuz 2017