İnsan hayatında bir ömür
Yıllar geçmiş dediğin bir o kadar uzun
Ama aslında bir o kadar kısa
Her ne kadar kendince yine kendi üslubunda
Yaşanmışlıklarını bana anlatırken acısıyla
Az da olsa tatlısıyla söylemlerin
Belli bir zaman diliminden sonra dinlerken seni
Ben seni bana anlatan sen oldum sen farkına varmasan da
Ve anladım ki insanlara yüreğini öyle bir sermişsin ki
Her defasında aldığın darbeler seni nerelere sürüklemiş
Sen ilk başlarda her defasında sendelemiş
Bazen yerlerde sürüklenmiş olsan da bir şekilde
Yine yeniden ayağa kalkmayı başarabilmişsin
Ama bununla birlikte ne acıdır ki hissettirdiğin
İnsanlar yüreğine öyle çok pençe atmış ki
Kötülükten bir haber yüreğini yine kendi ellerinle
Tertemiz duygulardan arındırırcasına
Zindan gibi kapkara hale dönüştürmüşsün
Öyle ki sana uzanan her el bir ateş parçası
Ya da eline verilen pimi çekilmiş bir bomba misali
Hal böyle olunca dipsiz bir kuyu gibi
Yüreğinin derinliklerinde kalmış iyiliğe
Ve güzelliğe yaşama dair olan tüm kırıntılar
Kızmıyorum sana ...kızamam da...
Aldım elime bir kürek dermanım kalmasa da
Kazıyorum çünkü hazine orada biliyorum
Kazdıkça da hani derler ya
Bir ben var bende benden içeri
Evet bir sen var sende senden içeri
İşte ben o seni bulmaya geliyorum
İşim zor biliyorum ama yılmıyorum
İnsanların kararttığı yüreğinin katranını
Tek bir insan olarak tırnaklarımla da olsa
Kazıyıp içindeki asıl seni özgürlüğüne
Kavuşturmaya çalışıyorum
Ne zaman ki bunu başaracağım
İşte o an seninle birlikte bende huzura kavuşacağım...