Neyim var neyim yok, hep ona kaptırdım,
Aşk büyüdükçe büyüdü, sandı bacım benim,
Beton çivisi ile duvara tutturuldu yüreğim,
Çaresiz yaşıyorum, dinmiyor acım benim...

Gönlümün kusurları yok mudur, elbette var,
Kusurlu benim, bir de Kerem - Mecnun var,
Oysa yasak koysalar, yıkılmaz içten duvar,
Bunları hak etdiğim, bir nevi yazı benim...

Ateş düştüğü yeri yakıyor, ele göre ne dir ki,
Ben kendi hesabıma yanıldım, bana ne elin ki,
İstemedim böyle olsun, sonunu bilmedim ki,
Çıktığım yolda kazanç, sade hüzündür benim...

Bolluk – bereket ne? Aşktan yana bilmedim,
Avuç avuç ele yağmış, daha bana görmedim,
Sılada hasretlik ben de, bağır yanar dinmedim,
Ardından dangırdayan, sözüm, sazımdır benim...

Sorunlarım var, romandır, öyküdür konusu,
Bu hale düşürecek ne yaptım ben doğrusu,
Kabahati üslenmez, kendince sade duru su,
Sevgimle beslenen, körpe kuzumdur benim...


İşin tuhaf yanı, ruhum önden koştu, yenemedim,
Kendimi kaptırmamaya çalıştımsa dinletemedim,
Dalgınlığa geldi diye, vazgeçmeyi de denemedim,
Günü karlı-tipili geçen, ayazlı yazım benim...

Görülüyor ki aşk, insanın kendi bünyesinde niçin dir?
Zihninde adeta cisimlenir mana, sıkı örülen sicim dir,
Özgürlüğün yokluğu, bu çaba, hep aşkını ispat için dir,
Buyruğu sevmek-sevmemek olan, bu kader benim...


Veysel Kimene
Sevda Şairi
(Kemal Yenice)

© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.