arıyorduk
bitimsiz bi an
ansızın duruyorduk
zamanın loş boşluğuna


dumanlı dağ gibi suskun
toprakta tohum
suya çöken kum
yum gözünü yum



bebeklerin
uykusu gibi gülüm
ansızın irkilirken yüreğimiz


karıncanın yürüyüşünü duymuyorduk
güllerin gülüşlerine uymuyorduk
ve yağmur olup yağmıyorduk
sanki hiç yaşamamıştık



ağlayacak kadar küçük ve önemsizdik
____________belki s/onsuz ve dönemsiz
var mı ki küfesi yüreğin
bu hayatta herkesin taşıyacağı bu yük
_____________________ne kadar da büyük


gece aysız
acıya vuruyorduk
kendi sevdalarımızı
kefensiz kaldı ölümüz yüreğimiz harami


acısı
düşlerimize
tortusu ağıtların
tortusu ayrılıkların
tortusu öfkenin ve umutların
ve çırılçıplak karanlık vurur gülüşlerimize



durduk
kendi parıltımızda
durduk ve dinledik ki
sırtımızda kendi yüklerimiz


dönüyor üstümüzde
ölüm kuşları gibi büyük yalnızlık
türkülerle direnirken savrulur yüreklerimiz


af dilensek
özgür olamazdık
kendimizi vuramazdık
bağışlasak da yüreğimizi
asla affetmiyordu zaman bizi...