Var oluş sebebiyle
Hayatı en doğru şekilde
Kendimce
İdame ettirmekti maksadım,
Bir de
Doyumsuzca aşk yaşamaktı
Nihayete ermeden bedenim.

Aşk dedim ya aşk!
Aşkın ateşten gömlek olduğunu
Giymeden nasıl bilebilirdim,
Bilemedim.

İstedim, buldum ve kaybettim
Bir bayram ertesinde.

O ’nsuzluğun zehrini tüm zerreme
Damla damla akıttım.

Şimdi hezeyanlardayım,
Metruk hayallerin içinden geçerek
Kırgınlıklarım ve kızgınlıklarımla
O’nsuzluğa doğru yürümekteyim.

Ben benden geçtim,
Konuşmaya bile kalmadı mecalim.

Aşkının ateşiyle,
Dudağımı kırmızı çöl tozlarıyla boyadım
Deprem oldu çatladı,
Kirpiklerime mavi rimel sürdüm
Irmak oldu çağladı,
Fırtınalara tutundum
Sağa sola fırlattı,
Haykırışlarım savruldu fütursuzca.

Artık varla yok arasında
Çıldırma noktasındayım.

Ölümüne bir sevdayı
Şiar ettim kendime.

Benimkisi
Münzevi bir sevdaya sesleniş.

Ne olursa olsun
Bu acıyı çekeceğim,
Dönüşü yok
Yolun sonundayım.

Bu son yalvarış :

Hiç tatmadığım duyguları tattıranım
Büyüsüne kapıldığım
Umuduma katık yaptığım
Yağmurun arkasından doğan güneşim
Aşkta kıblem saydığım,

Bak,
Saat aşkımıza vuruyor !

gülkedisi