tükendi umutlarım gidişinle
yerle yeksan oldu hayallerim
girmiyorsun rüyalarıma artık
senden bana kalan sadece anılarım

soldu bahçemdeki çiçekler birbir
ötmüyor artık kuşlar
konmuyorlar gül dolu balkonuma
içiçeyim hüzünle geceler boyu

kapanmıyor gözlerim sensiz gecelerde
kirpiklerim uykuyla küs
düğümlenir boğazımda hıçkırıklar
boğulurum
sabah olmaz uzar geceler
doğmaz güneş aydınlatmaz dünyamı
ararım puslu sokak lambaları ışığında
görecekmiş gibi seni
köşe başından çıkacaksın sanki
sesleneceksin yine eskisi gibi
ama yoksun
nerdesin hangi bilinmezlerdesin

hangi hoyrat kollar sarıyor seni
gözlerine bakarak seviyorum dedin mi
yüreğinde ona da yer verdin mi
yoksa seviyor mu göründün

her yüze güleni sanma dostun
düşmeye gör bir kere olmaz yanında
almıştır alacağını senden
arının çiçekten aldığı gibi

senin de olmaz ağlamaya yüzün
anlarsın her yanını sardığında hüzün
işte o an beni hatırla
haykır pişmanlığını aynada ki yüzüne
ancak o zaman göreceksin gerçekleri
ıslansın sulietin gözyaşlarınla
kendim ettim kendim buldum de
ağlamak yakışmaz sana
söylediğin sözler de etmez seni teselli
giden hangi sevgili dönmüş ki geri
unutamazsın sende bıraktığı izleri
istesen de silemezsin ...





Refik
05 . 11 . 2017
İstanbul