Sonları üflüyorum…
Son, bir, iki hatta ve hatta
Yeni bir kimlik atıyorum önsözü olmayan ömrüme:
Devinen yılları namert bildiğim yetmezmiş gibi
Demlendiğim Ekim’i de es geçiyorum
Şiirin birinde,
Yine şaibeli şairlerden alamadığım gözümü
Kapatmaktan bir hal olup da
Alı al moru mor sevdamın peşi sıra
Takıldığım ve takındığım hüznü kucaklıyorum.

Yerin dibinde bir mecra,
Öfkenin zuhur ettiği tesellide saklı
Tövbemi mimlerken Tanrı,
Akıl melekelerimi terk edip
Tokalaşıyorum duygunun kibrine yenik düştüğüm
Ansızın gördüğüm hulasa bir düş’ü mabet bilip de
İzini sürdüğüm şehirlerin koynunda banıyorum
Önce aşka sonra huzura
Sonra da ılgıt ömrün köküne kibrit suyu çakıyorum:
Aslında sanıyorum
Biraz da sanrıların ritmine ayak uydurmak adına
Yalanlar söylüyorum
Koynumda büyüttüğüm çocuğa.

Derli toplu sandığım ne ise,
Sandığım sanmadığım hangi seyir ise
Seherin vakitsiz telaşına kapılıp
Yeknesak aşklara da tutsak
Dingin yüreğin ara namesinde
Saklı tuttuğum zerreleri boca ediyorum:
Önce evrene sunduğum,
Sonra aşkına konduğum lal bulutların dilinde
Bir özlem edası iken
İçine düştüğüm şelale:
Hani akmayan
Hani çağlamayı unutan
Hanidir yürekten ırak olsun diye
Gözlerimi kaçırdığım
Sonra da sitemlerini banıyorum elemin;
Erdem bildiğim ne ise.

Yaslanıyorum yine dağ yüreğine,
Dağlansa da içim zaman zaman
Kucak açıyorum varlığına;
Dirlik bildiğim
Ama temenni etmek şöyle dursun
Dingin gölgeleri bağışlasın Tanrı, diye.

Naşıma kor düşürenleri de görmezden gelip
Görünmeze mil çekip
Hatta mimlendiğim ömrün sükûtuna selam verip de
Ermeyi ertelediğim muğlâk sonların hükmüne
Delalet, izahı olmayan
Taşra hikâyelerinden çıkıp da yola
Hanidir devamı gelmeyen;
Sezilerimi uyutup dünlerimi yok saymak adına
Sığındığım sihrin de
Şaibeli prensesi.

Lal bir şiire boca edip acılarımı,
Sonsuzluğun kıvancı ile
Selamet yüklendiğim her güne
Ve yüreğine teşekkürü borç bilip
Kendimce bir çıkarım yapmak adına
Kaç/a/makla ödüllendirdiğim
Belki de cezalandırdığım
Benliğin rükû bildiği her satırı tartaklarken iblis
Ben yine bir başıma
Katık yapmışken sevgiyi ömürlük aşıma
Aslında noksanım ezelden,
Noktasız bir cümleyim kimine göre
Gömün beni hadi şu şiirin dibine.