0
Yorum
1
Beğeni
0,0
Puan
564
Okunma
Bir gün, gene sıkkınlıklar içinde ki bir gün, oturdum masaya ve aklıma gelen şeyleri kafiyeli bir şekilde yazma hissiyatı oluştu.
Şiirimde nesneleri canlandırıp dert ortağım yaptım ve küllüğü kalbime benzettim.
Dertlerim omuzlarımda deva bekler,
Dumanla çıkardığım halkalar da dağılır gider;
Sigaram, kulağıma bir kaç kelam fısıldar ve biter,
Çakmak bari sen söyle bir kaç kıvılcım ile kimdir giden!
Küllüktür bana arkadaş-ı kader,
Acılarım kül ile birlikte ona gider,
Ağızına kadar pislikle dolar,
Sonra biri çıkar ve der ki yeter!
Bomboştur içi tertemizdir yeniden...
Fakat küllük ya o ne olacağını bilir;
Her şey bitmez gelirler birer birer,
Dert, tasa, acı, kaygı, keder
Bak yeniden doldu ya bizim arkadaş-ı kader
