Elli yıllık ömrümde,ne insanlar tanıdım
Çoğu zaman yanıldım,çoğu zaman aldandım
Satmadım şerefimi, onurumla yaşadım
Çok çileler çeksem de,yine de insan kaldım

Kimi şair, kimi ozan,hak kalemiyle yazan
Doğruya doğru deyip,yanlışlara da kızan
Artık sona yanaştım,belki de yakın hazan
Bazen boynum büksem de,yine de insan kaldım

Hayatın zorluğunu ,geç yaşımda öğrendim
Söndürdüm hırs ateşim,daha yeni kül’lendim
Çoğu zaman hırslanıp, içten, içe söylendim
Göz yaşlarım döksem de,yine de insan kaldım

Yeni insanlar tanıdım, şerefiyle yaşamış
Allah’a teslim olup, günaha bulaşmamış
Acıları sessizce,,, göz yaşına karışmış
Ciğerimi sök’sem de,yine de insan kaldım

Paraya minnet edip,asla değer vermedim
İnsanların kalbine ,fitne, fesat sürmedim
Namerde güçlü diye, alçalıp, eğilmedim
Bedenime yük’semde,yine de insan kaldım

Dünya elbet zahmetli,herkesin bir derdi var
İnsana kıymet veren, şeref’lisi merdi var
Gönlüm vurgun yese de,sahip çıkan ALLAH var
Gemileri yaksam da, yine de insan kaldım

Hatalarla günahla, dolu şu bedenimde
Kimsenin vebali yok,bütün kabahat bende
Eski hata,kusurlar,bırakıp geçmiş-imde
Bazen yoldan çıksam da,yine de insan kaldım

Ayhan Kocabay
2017