Düşündünüz mü, şu dört duvarlar arasında.
Zaman zaman ne kavgalar olur oralarda.
Umutlar yok edilirken bir, bir oralarda.
Biz ‘’ben’’ olurken öfke nefret gelir oraya.
Bir kıvılcım düşer tutuşur biten sevgiler.
Fırsat kollar akbabalar ateşi körükler.
Aslı, astarı yoktur aslında bu kavganın.
Kimse duymaz, dinlemez sözlerini kimsenin.
Sebepsizdir incir çekirdeğini doldurmaz,
Benlik kavgası başladı mı durdurulamaz.
‘’Ben’’, ‘’ben’’ diye başlar kavgalar hiç neden yokken.
Kimse duymaz ki, karşısındakini söylerken.
Haksız olan onlardır, çünkü haklı olan ‘’ben’’.
Daha önce demişlerdi, yalancıdır zaten.
İftira başlayınca sevgi oradan kaçar.
Nefret kuşanır silahın yürümeye başlar,
Akıl kaçar vicdan ölür hırs azar mı azar.
Sen de sanırsın ki evdir orası huzur var.
Nefret girince kalbe o ev olur bir mezar.
Hepsi öyle değildir, aman değmesin nazar.
‘’Ben’’ uğramaz oralara orada biz vardır.
Sevgi, saygı, aşk ile atan yürekler vardır.
Neşe ile atılan kahkahalar duyarsın.
İşte orası ‘’evdir’’ orda mutlu yaşarsın.