Zemheri ayazında
Çiy düşlerin düşer hercâî gecelerime
Dağılır uykularım
Dost olmam
Küserim rûyâlarıma
Dönmek istemem
Bütün hecelerim kelepcelenir tek bir sözcüğe
Tek bir sözcük gizler telli tefli merâmımı
Sesim düğümlenir nefesimin kesiklerine
Çözülmez ifadelerim
Yutkunurum
Çırpınırım
Söyleyemem



Bu kaçıncı sensiz
Bu kaçıncı nefessiz
Hissiz gece bilmiyorum
Kandırırım sanarak kendimi
Saydığım yıldızların sayısını da unuttum artık
Artık
En mâsûm ninnilerle bile avunmuyor korkular
En şedîd korkular korkutmuyor
Döndürmüyor yolundan
Başıboş hayta hülyâlarımı
Sabret derin kendime
Sabret
Güneşe de cemre düşer
Yağmur da ağlar
Ve
Silinmeyi bekler
Hüzün yüklü bulutlardan yüreğine süzülen
O buğulu ergûvânî sözler
Çığlık çığlık dillenir içimde suskunluğum
Devâsâ hasretin
Dört yerinden büker bileğini umudumun
Sabret derim yine
Sabret



Üşüyen rûzgârların iniltisinde sayıklar
Sensizliğin sessizliğinden mülhem şarkılarım
Nemli bakışlarla süzer sesimi
Yağmurlu gecelerde
Islak nağmelerle terennüm edilen ıslıklarım



Tam alıştım derken
Günlerce kaldırımlara çarpan ayak seslerinin tannanlığına
Birden bîgâneleşir herşey benliğime
Tanımam hiçbirşeyi
Hiçbirşey tanımaz beni
Yabancı bir hayâlin kokusu siner
Serseri ayyâş bir geceden kalma âsî efkârıma
İşte bu ayarsız demlerde
Sözüm geçmez
Sistemin kâr etmez kalemine
Ne de kendime
Yazamam
Anlatamam



Ve
Her satır sonunda
Her mısra arasında
İlintilenir hecelerim hep aynı nakarâta
Sabret derim
Sabır gedâsı aklıma
Birgün
Alevlerde boğulur sular
Yakınlık dediğin nedir ki
Sana doğru bıkmadan yorulmadan
Yolları adımlar uzaklıklar
Birgün
Güneşe de cemre düşer
Güneş de yanar
Söylerim
Söylerim
İnanamam