yaşayan ölüler sevmişim
dirilerin ahını alıp
çektiğim acılarla canım yandığında
iğne batırmışım ölülerin ruhuna


gıkları çıkmamış


lan demişim
bu nasıl iş





almışım elime süngüyü
kalplerine kalplerine ..süngü süngü





hayır bir de nolur nolmaz diye çelik zırhlar giyinip
korumuşum kendimi..heer türlü sürprizlere





bana mısın denmemiş
sen misin canımızı yakan diyecek kadar
can yokmuş meğer hiç birinde





yani ben
ölüseviciymişim bilmeden
ölüler de beni sevdi mi
inan hiiiç bilemem





karanlıktan korkmuş,
karanlığa kaçmışım





siyah ellerle sevile sevile
kararmışım bilmeden





ne vakit ışık belirse gözlerime
ve yüzümü çevirip
adım olsa niyetim
bir niyetin adıyla yan yana yazılsa ..adım
siyahın karanlığa düşen gölgeli elleriyle sarıp
sarmalanmışım





ah işte
ben,
gözlerden sızan yaşların rengine değil
adreslerine bakmışım





ölüler sevmişim
yaşayan..ölüler
her biri bedenimde
dirilmek istediler


benliğimde olacaktı o


neyse..ha beden ha benlik
benlik dediğin şey de bedende vücuda gelen hisler değil mi, nihayetinde
evet
e tamam o zaman ifadede sıkıntı yok


şimdi;


eğer iğne batırdığında canım çok yanıyor
misilleme yaptığımda gıkın çıkmaz ise
çuvaldız alacak sırayı
sonra..süngü
yok istifin bozulmazsa anlarım o vakit..yaşarken öldüğünü





alışkınım ruh sevmeye
ruh tarafından sevilmeye
ama bu defa bir ölü daha kaldırmaz bu beden
yoksa
evire çevire,,,





la çarpılacan
manyakkk..