Aşkın ve hüznün mevsimidir sonbahar.Tutkuyu dindiren, araya soktuğu hasretle aşkı sarartıp solduran bir mevsim…Kayan yıldızların götürdüğü insanlar gibi dalından düşen her yaprak bir aşkı soldurur sonbaharda… Ayrılığı, hasreti, hüznü yaşatır…Sarıdır sonbahar; serin ve sarı…Tıpkı ölüm gibi, tıpkı tükeniş gibi, gurbet gibi, çaresizlik, umutsuzluk, özlem gibi…Tıpkı tutunamayış gibi…Ürkütücü, üşütücü, kahredicidir.
Sona varmaktır sonbahar; yok olmanın sınırında tükenip bitmek… Zamanın telaşa kapılması, akşamların tez olması, sabahların nazlanması, takvimlerin son bulmasıdır.
Ve gözyaşıdır sonbahar; doymamışlığın, kanmamışlığın, yetmemişliğin gözyaşı… Kendi gözyaşınla ıslanmanın çaresizliği, kendi yalnızlığında üşümenin hüznü, kendi içinde kaybolmanın dehşetidir…
Güneşi solmuş bir aşktır sonbahar; her gününü kurumuş bir yaprak gibi yaşayan, ayrılığa, hasrete ve hüzne bulanmış bir aşk… Bülbülü güle müptela kılan şemsin etrafında dönen pervanenin varlık sebebi aşk… Yakan, eriten, yok eden, sonra yeniden yaratıp ölümsüz kılan bir aşk… Ve aşk; sona gelmişken sana gelen aşk…
Bir sonbaharda tanıdım seni; gökler ağlamaya hazırdı, yapraklar kurumuş ve her şey sararmıştı… Sarı; ayrılığın ve hüznün rengi, sarı; ürkek yüzünün, korku dolu bakışlarının rengi, sarı; seni karşıma çıkaran akşamın rengi, vuslatımın, mutluluğumun, sonumun ve baharımın rengi…
Sarı, solgun ve kurumuş bir sonbahardı seni karşıma çıkaran… Tutkusu dinmiş, ateşi sönmüş, devranı geçmiş bir sonbahar… Karanlıkta parlayan yıldız gibiydi gözlerin sonbaharda, kuruyup solmayan bir tek kalbin vardı ve dünyayı yalnız umudun tutuyordu ayakta… Ellerin titriyordu, gözlerin titriyordu, yüreğin titriyordu. Rüzgâr, yüzyıllardır söylenen bir şarkının nakaratı gibi aşkı fısıldıyordu bütün bedenine. Ve aşk dünyayı kuşatıyor, yaşama karışıyor, ölüme siniyordu.
Her şeyi var eden yüce kudretin verdiği, usta bir heykeltıraşın elindeki çamur gibi benliğimi yoğurup hamlığımı aldığı saati seni tanıdığım gün. Yaşamış olduğum tüm vefasızlar ve yaşadığım bütün aşklar adeta , beni kusturmuştu hayata. Kedere bulanmış bir sonbahar günü ben kahve kokan gözlerinde yanarken… Zaman, sonbaharın hüzün kokan renginden sana gülümsüyordu. Aşka kavuştu, sarı yapraklar içinde her yer.
Hüzün ünün toprak kokan yer gök senin aşkını selamlıyordu… Aşk beni tükenmiş küllerimden yeni baştan yaratıp aşkına bağladı.
Ey varlığıyla sarhoş eden sevgili!.. Sarhoşluğumu gönül pınarında baki kıl… Gözlerinle kutsadığın gönlüm, her anımı seninle geçirmekten yücelsin… Seni severken sevmenin ve yaşamanın tadına varayım… Seninle olup seninle solayım, seninle doğup seninle öleyim, hep sende kalayım…
Ey sevgili!.. Bil ki; başım sensin sonum sen, gecem sensin günüm sen, yazım, kışım, baharım… Son baharım sensin… Düşlerim seninle yaşam bulur.