TUTSAK ERBİL

Yedi bin yıl öncenin kadim Kenger kapusu;
Şimdilerde kor-kütük düşman elinde pusu;
Kerkük, Musul, Telafer ebeden onsun diye,
Gök-Börü’den mirastır Erbil’in Türk tapusu...

Kenger: Oğuz’un Günhan kolundan inme uruk. Öntürkçede "keng" gün, güneş anlamına gelirdi. Kenger güneşin çocukları demektir. Aynı zamanda konuşanlar istişare edenler manasını da taşır. Sümerler kendilerine "Kenger" derlerdi.

Gök-Börü: Mavi kurt lakabıyla da bilinen Büyük Selçuklu Devleti’nin Erbil Atabeyi Muzaffereddin Gökbörü, 1154 yılında Musul’da doğmuştur. Erbil’e şahsiyetiyle önem ve uygarlık ivmesi kazandırarak 29 Haziran 1232 yılında vefat etmiştir. Erbil Kalesi’nin doğusunda kendi adıyla anılan türbede medfundur.


ŞEYDA

Bir devasa davadır başımızdaki sevdâ;
Marifetullah için say noktası Süveyda;
Hakka yönelmişiz ya halktan gafil değiliz,
Sinemiz arş’a değer, berzah adımız Şeyda...

Şeyda; çılgın, divane.
Say: Çalışma, emek, mesai.
Süveyda: Kalp dibinde şeytanın ve nefsin tasalluduna maruz siyah nokta. Zikirle ağarıp nura dönüştüğü söylenir.


SABİT KALEM

Mantıken sen var isen sencil biri daha var;
Sen ışığa koşarken O hep gölgene duvar;
Arkana dönüversen gözgöze geleceksin,
Bir yere gittiği yok, sabit kalem Zülfiyâr...


ELİF LAM MİM

Kim özüne bigane, bahar toy-avaz geçer;
Payıza hazırlanmaz, elifleyin yaz geçer:
Kış uykusuna mimdir lam’sız "en uzun gece";
Başkaları adına yaşamaktan vaz geçer...

Payız: Sonbahar, güz.
En uzun gece: Kış dönümü, 21-22 Aralık.


MOLA GÜNEŞİ

Aşıksam yokluğuna, hiçliğimin ruh eşi,
Nim asır varlığını hissetmemin ateşi;
Artık yorgun yüreğim ıstırap molasında,
Ufkuma kar toplarken ömrümün güz güneşi...

Nim: Yarım.


YÂRE-KÖKÜN BİRCESİ

Gözyaşlarım bulut olsa canan üzre bölgelensem;
Gölgesine gölge durup üç kademe gölgelensem;
Acep dostlar tan eder mi şuncağız masum dileğe ?..
Bu dörtlüğü dörtle çarpıp yâre-kökte belgelensem...