Elimi annemin eteğinden çektiğimden beri
Bıraktım çocuk olmayı.
Oysa sokak aralarından yürürken bile
Önümüze bile bakmaya utanan
Çoğu kez de etrafımızdakileri göremeyip tökezleyen
Biri bir şey sorduğunda bile kıpkırmızı olan çocuklardık biz...


Çoğu zaman mektup zarflarında unuttum gülmeyi
Geri iadeli mutluluklarda kursağımda kaldı heveslerim
Şimdi günlük bir mecmuanın konu başlığı olsam ne fayda
Mürekkep seni yazmadıktan sonra...


Çoğu defa çoğul damlar gözyaşlarım damından
Taş plaklarda sesini işitir gibi oluyorum zaman zaman
Hal bu ki yine yanıltan beni ıslık sesi oluyor sensizliğin.
Gel gör ki sessiz şiirlerde medet umuyoruz kahkaha tufanının.




Ne güzel bir resitaldir bu
Galasını izliyorum perdeler açılmadan önce
Sonra büyüdüğümü hissediyorum
Turnalar uğrayınca Mardin’e...




Sonra bir şiirlik ara diyorum
Hayata
Sana
Ve kendime...
Sonsuzluğa bir şiirlik ara...