eylül ayrılık ayı der şiir 
doğrudur 
yapraklar dalını,
kırlangıçlar vatanı, bülbül gülü 
terk eder gider 

 
ondan ki... 
gönlümdeki fırtınalar 
yerli yersiz 
savurur durur seni 

içimde o kadar birikmişlerim var ki,
kim inanır onların tükenişlerim olduğuna
git demeye dermanı yok dilimin 
fermanıdır kaderin deyip 
şükür biriktirmeye alışmış bir kere 


duyuyor musun? 
eylül diyorum sevgili 
yaprak dökümü 

sanki kanın çekiliyor damarlarımdan 
içimde bir fırtına, ayrılığa delalet 
sesiziyorum;
hayalin dökülüyor dalımdan 


kurumuş bir buse dudaklarımda 
ayrılığın mührü temsili 
mükellef kılıyor gitmelerimi 

k o r k u y o r u m

bir elvadalık vakit de yok 
o yüzden gel
yitip gitmeden 
gel 
söveceğin bir şey varsa son defa 
beraber sövelim sevgili 

ayak basamadığımız 
kaldırım taşlarından tut ki 
dokunamadığımız yıldızlara 
erişemediğimiz hayallere kadar 
beraber sövelim 

edep bile yitirsin edebini 
gözlerimin gözlerini yitirdiği bende 
gayb olmuş ben gibi 
gelmişine/geçmişine
böyle sevdanın
beraber sövelim sevgili
gel...