denize düştükçe aşka,
aşka düştükçe de cehennemin kıvrak beline sarılırmış insan…




adam olmalı aşktan önce
adamlıktan çıkmadan aşkla dolmalı
güneşine şiir olmalı
öyküsünde kardelene bin satır olmadan



bir akrep kıskacından asılmaksa aşk kızgın kum tanelerine
savrulmaksa yüreğinin sızısından sahranın eteklerine
mavisinden, hoyratından denizlerini sevmeden önce
samyelinden çöllere kanat olup esmeyi bileceksin arkadaş



aşktan düşmeye gör
kazılacak tuttuğunuz her kalem toprağından
dikeninin sapağında eylül açacak mevsimlerin
eceli zindan olacak prangasında solan güllerin



tutmayacak ay ışığı çocukluğunuzu ellerinden
yakamozlar ışıltısından tek celsede mahkum olacak müebbede
o gün geldiğinde bir martı daha çürüyecek göğüne düşen her damlada
ve sen bileceksin bir limanın daha battığını seyir defterinin seyrinde



boyanacak kınasından her darağacı
sökülecek ilmeğinden nefesinizdeki her sancı
canınız, kanınızla kazılmadan taşa
gözlerinizde bir yaş daha büyütüp avazınız çıktığı kadar haykıracaksınız




“söyleyin a dostlar,
yok mudur hüznün şair öldürmeyeni
ya da hazanından şiir damıtıp az da olsa güldürmeyeni”












ilhanaşıcıekimikibinonyedi