yolculuğundayız güz çiçeklerinin
bıttım çitlembik menengiç
yarin taşlı yamaçlarında açmış güz çiğdemi
mor bakışta derin berrak
leylak mavisi anılar kalıyor geriye
titreyen keman nağmesinde

son perondan uğurladım seni sonbahar nergisi
sonbaharın geç aylarında çiçekler açıyorduk
al götür beni uzaklara vagonlarla diyordun hep
ters bir lalesin dağ yamaçlarında
ağlayan gelinsin halfetinin siyah gülleriyle
sevdanın taşlık yamacında acı çiğdem
leylak mavisi anılar kalıyor geriye
titreyen keman nağmesinde

alpin bölgelerde açarsın kar çiğdemi
uyandırırsın kışı bahara
eski halfeti evlerinin bahçelerinde açmışız zemheriye inat
kimseler bilmiyor çiçeklendiğmizi
bir keldani kenti oluyorsun içimin ateşe atılmış ibrahimi
ey ateş ibrahim için serinlik ol
ey ateş söndür içimdeki ateşgedelerin közünü

eski taş evlerin bahçelerinde açan güz çiğdemisin
taziye ve yas istiyor bütün ölüm ritüelleri
mersiyehan ister misin ayetlerde ışık bulan aşk
ölüm ayrılık acı ve hüzün zılgıt çalan sesin
herkes kendi ölüsüne ağlar diye bitiyor nasıl olsa her aşk

ağzında zeytin tutan bir güvercinle dönecek eve babam
kuşlar gökyüzünde uçar tanrıya en yakın kuşlar
hüthüt kuşundan haber gelir tan vakti sebe melikesine
adak kuşları adadım bu sevdaya güvercinler dönmediler
bak kırlangıç yuva yapmış kerpiç duvarımıza
yangından koruyacak evimizi babamın yerine
kumrular elele
kuşlar sevdalar hayaller umutlar demektir

hoşçakal serçe saka kırlangıç
babam dönmedi savaştan
yollarına kuş köşkleri yaptım
nazik endemından çiçeklikler
kurşun askerler
taş avlularda vurdular kuşlarımızı anımsa
gizli bir yara gibi kanıyor güz çiğdemi
süryani bir kitabeden siliyorum adını

leylak mavisi anılar kalıyor geriye babamdan
titreyen keman nağmesinde değilim artık
baba mayın tarlasında açan bir çiçeğim ben

ey ateş ibrahim için serinlik ol

Ömriye KARATAŞ
04.10.2017