Ben,
Gözlerimle sana aşinaydım,
Sen gözlerimin rengini unuttun..
Gözlerini öldürüp gömdüm gökyüzüne,
Gözümden akan her yaş seni bulsun diye..
Sen gönlümü siyaha boyadın,
Ben gözümü kana boyadım senin için..
Merhamet aktı, sel oldu.
Niye kabuğunu kavlattığımı hiç anlamadım,
Kuruyan yaralarımın.
Belki de hep taze kalmasını istiyordum,
Acısın diye...
Hep saçmaladım,
Doğruluğunu düşünerek yazdığım tüm sözlerde
Sen gittin...
Bulmak için çıktığım yollarda,
Kendimi kaybettim.
Hiç uslu uslu durmadım,
Nerede bir isyan sokağı var ,
Gidip en çıkmazını buldum.
Çıkmaz sokakların duvarlarını sevdim,
Çıkmaz sokakların,
Uçurumlarından sonsuzluğa uğurladım masumiyetimi.
Gecelerime hapsolan benliğimi sattım,
İmkansızlıklarımın başladığı tüm çaresizliklere...
Ne zaman yorulsam hayattan,
Suskunluğumu sırdaş ettim yalnızlığıma.
Bak eskisi gibi suçlamıyorum seni,
Zaten ben de eski ben değilim.
Hiç bilmek istemezsin;
Gülen gözlerimin altında sakladığım nefreti,
Bulamıyorum içimde kaybettiğim en özelimi.
Bilmek seni de üzer zaten.


Ben hep üzülüyorum,
Sevdiklerimse bu halime alıştı.
Atıyorum kendimi hayal dünyamızdan ama,
Sen hiç tutmuyorsun.


Hani önceden ben polis olurdum, sense hırsız,
Aslında doğru mesleği seçmişiz.
Sen benim hayallerimi çaldın,
Bense senin kaçıpta düşürdüğün anılarımı buldum.
Keşke ikimizde hırsız olsaydık.
Oysa,
Şimdi ben,
Vicdanı kanlı kötü polisi oynuyorum,
En kötüsü de,
Ellerim hep kendi kanımla kirleniyor....