hep aynı tarz şiir yazmak istemedim
bu sefer de kalıbının dışına çık dedim
noktasına virgül’üne hiç dokunmadım
cümlenin başına senin adını koydum

gün batarken bir akşam üstü
gri bulutlar arasında
hayalin takılacak gözlerime
bir ıslık sesi duyacaksın uzaklardan
rüzgar dağıtacak pelik saçlarını
hissedeceksin nefesimi şah damarında
mutluluktan kapanacak gözlerin ağlayacaksın

seninle anlam kazandı kelimeler
gözlerin öyle bakmasaydı dile gelmezdi heceler
vurulur muydum can evimden söyle
bürünür müydü mateme o simsiyah geceler

gecenin sessizliğini bastırıyor isyan çığlıklarım
üç beş nöbetim daha bitmedi
boğazımda kuru bir öksürük nefes alamıyorum
gözlerim yuvalarından çıkacak gibi

doğacak güneş birazdan yeni umutlarla
ısıtacak parkta ki sabahlayan garibanı
üşüşecek sokak köpekleri çöp poşetlerine
onların da benim gibi halinden anlayanı yok ki

sen olmasan da hayalin takılacak gözlerime
yine beni esir alacaksın en masum halinle
yanağıma konduracaksın veda buseni
hayallerimden çıkarıp gerçeğe döndüreceksin ...




Refik
19 . 09 . 2017
İstanbul