küçüktü elleri,

güneşin cimriliğiydi belki
belki bulutlardı buna mani bilmiyorum
ılıktı hep
bazen soğurdu yüzü akşam üstlerinde




derinliği kaybolmuş bir yaşamın
kısırında dönüyordu dünya




ağzı,
kulaklarına kadar gerilir
kısa bir es geçer
sonra çıkardı sesi
ağladığında




uğultu,
çınlamaya dönüşürdü sonra
ellerine kınalar yakardı kız çocukları
ve hepsinin annesi vardı
yanındaydı




kalabalığa karışamazdı
korkardı
keşke bir kızdan ..kardeşi olsaydı




iki dağ arasındaydı süngürtten evi
vadiden eğilen yollar
kıvrıla kıvrıla
taaa denize kadar
uzanıp kaybolurdu ufkun..öteki yüzü




senin oyuncakların vardı
Onun yoktu




yağmur sonrasını bekler,
hayalleriyle karardı toprağı
ve bu yüzden hep elleri
çamurdandı




güneşe sererdi oyuncakları
ellleri,
emeğinden önce çatlardı
sabır,
kendisini sınamaktan fırsat bulamazdı başkalarına
ama çatlamazdı nedense




küçüktü elleri
suyu
gözesinden içerdi
avuç avuç
sıza sıza parmakların arasından




ibrik taşıyan kızlar geçerdi
onların da elleri vardı
ve utangaç gözleri
ve yırtık terlikleri
ıslaktı etek uçları
yağmur kuşları eksik olmazdı suyun sızdığı kızkayasının yamacında




akşam ezanı okunur
çakallar ağlaşırdı hep bir ağızdan
hep,
bir ağızdan çıkardı köy dedikodusu
sonra
her ağızda değişirdi




büyüdü sonra
büyütüldü yaban ellerde


kalbini ve ellerini bırakıp



o küçük köyde..