koklanmadan solan nice çiçekler açtı bahçemizde
her birinin vakti geçti
gitti..



yükümüz ağırdı hep
kağıttan gemilerde

velhasıl.. battı

ve her aşk gibi
bu da bitti..

..

dediğimiz anda,

solan çiçekler yeniden yeşerdi toprağımızda
kimi zaman baharda açtı
kimi zaman hazandı mevsim



battığı yerden
kurtardık o yükü
başka bir elin yar’
yordamıyla



çünkü umut
yaşamak için tek sebepti
ve o sebep
bahanesiydi ömrün



gerçekler,
varsayım üzerine kurulan düşler
hepsi
azdan seçmeli sorular üzerine inşa etmekti sarayları
ki
yıkılsa bile
altından sağ çıkabilmek adınaydı bu çaba



ben,
kalbinin çekim kuvvetini keşfettim sevgilim
ama özür dilerim
formülü hiçbir yere kaydetmemişim



sırtımı ağaca yaslayıp
dalında olgunlaşan aşk
düşsün diye kalbime
saf saf beklemişim
o ağacın dibinde.. öylece



sen,
bunu bilmiyordun
düşmek yerine koparılmayı bekledin dalında
ağaca tırmanıp
bulmamı istedin kendini



keşke diyorum
çıkıp dalına
tutunsaydım iyice
hatta kesseydim dibinden
düşseydik beraberce



sevgilim..tut elllerimi
varalım kıyılara


bu umman bizim şimdi


k’ağıttan gemiler nerede ?