Ay ışığı oyalı gece karası;
Mahzeninde sırlanan tortularımı,
İpsiz boncuklar gibi dökmeye mecbur muydun?
Belki huzurla takaslanırdı gam nidaları,
Perçemine unutkanlık, duymazlık dizilirdi.
Saçaklarıma yuvalanan hüzünlerimi,
Durup durup yüzüme vurmaya mecbur muydun?

Sükûnetinin sesine aşk büyüttüğüm;
Bile bile şakaklarımda gizemli sancıyı,
Mecbur muydun tebessümünü sürgülemeye?
Mecbur muydun kehribar gözlerimi,
Sürüm sürüm dehlizlerine sürgünlemeye?

Ah, iklimleri pervasız gece;
Bağlanmadık cemre kaldı mı yıldızlarına,
Ağlamadık kuytu, tenha bir köşe?
Söylesene, koynunda uyurken mahlukat,
Kaç kere,neye değiştim seni söylesene!


Biliyorum pususundasın yürek batınımın,
Tortularımın korkusu aynı gerekçe
Hiçe gitmesin kanımla yazdığım,
Gözyaşımla mühürlü bu dilekçe.
Hadi,masatla kör hançerini!
/Ansızın öldür beni/
Bile, bile, bile!

Özlem pala

* işaretli mısralar Sevgili Engin Badem’e aittir.Kendisine teşekkürlerimle.