“Ciğerim” diye seslenirdi annem.

”Ciğerim” diye severdi en derinden.

İstesem kopartıp verirdi ciğerinin tekini

Canının yarısıydım zaten.

Soğuk su içirmezdi terliyken.

Yorgan istemezdim annemin kolları varken.

Gece gündüz elinde beyaz havlu

Ha bire sırtımı yoklardı eliynen.

Hafifçe öksürsem

Ihlamur kaynatırdı hemen.

İçine bir kaşık bal katar

Ben içtikçe gözleri parlardı.

Zamansız göçtü bu dünyadan annem.

Herkesler dedi:

Çokkk ama… Çok erken!

Ciğerime köz attılar küreğinen.

Yandıkça yandı yüreğim alev alev!

Lütfen anne!

Konuş meleklerle benim yerime.

Anasız kalmasın dünyadaki çocuklar!

Benim gibi üşütmesinler sırtlarını

Takır takır öksürmesinler sabaha kadar!…

Yazan: MEHPARE GÖKÇE