Sen gittin de Efendim dünya aniden durdu
Bilal Habesin ezan okuyamaz oldu
Okumak isteyince gözyaşlari sel olurdu
Sen gittin de bahçende güllerin kokmaz oldu

Sen gittin de Efendim bulutlar matem doldu
Fatımatüz Zehran hicran ateşiyle kavruldu
Altı ay sonra ölüm yoluna pusu kurdu
Sen gittin de dunyada baharlar hazan oldu

Sen gittin de Efendim yer ve gök aglar oldu
Ebubekirin ise can evinden vuruldu
Yüreği yandi yandi köze döndü kavruldu
Sen gittin de bülbüller güllere şakimaz oldu

Sen gittin de Efendim alem hüzne garkoldu
Aişen ayrılığın acısıyla yoğruldu
O daha Sana doymadan ayrılık kaderi oldu
Sen gittin de kainat mutluluğu unuttu

Sen gittin de Efendim bahar sonbahar oldu
Ömerin yüreğinden mızrak yedi mahfoldu
Kavusma arzusuyla ömrünü doldurdu
Sen gittin de alemler kederlere boğuldu

Sen gittin de Efendim göğün rengi bozuldu
Alin dönersin diye yollara bakar oldu
O canını mübarek avuçlarına koymustu
Sen gittin de yıldızlar gülmeyi bile unuttu

Sen gittin de Efendim ümmet perişan oldu
Kefere ümmetinin boynunu zalimce vurdu
Ümmet kendi icinde parçalanmaya durdu
Efendim sav Sen gittin su aleme olanlar oldu ne yazik ki olanlar oldu