Zaman aylardan Eylül, mevsim ise sonbahar
Bir alev sarılmakta sararmış yaralara
Acıdan yorgun yürek bağlanır karalara
Dönüşsüz diyarlara doğru uçuyorsa yar

Tek yürek oldukların uzaklara giderken
Zelzele sarsar birden yaslandığın dağını
İçinde hissedersin dağların yandığını
Yıllarca ellerini tuttuğun terk ederken

Bir bir düşer dalından sarardıkça yapraklar
Sevdiklerin yanından uzaklaşırlar bir bir
Gittiğin tek adresin oluyorsa bir kabir
Bekliyordur bağrını açmış kara topraklar

Sanma ki beden soğur toprak sarıldığında
Çok zordur yalnızlığın alevlerinde yanmak
Çok zordur sensizliğin sabahına uyanmak
Tarumar oluyor can, candan ayrıldığında

Coşari, çekilmiyor kahrı artık yokuşun
Biliyorum çalacak kapımızı ansızın
Hasretin düştüğü an düşer kalbine hüzün
Kanatlanıp uçarken yüreğindeki kuşun

İbrahim COŞAR