Annem,
Anlamını yitirdiğim bu hayatımın dışarıya açılan tek penceresisin
Sana sarılınca dağılıyor üzerimde kara bulutlar
Nefes alabiliyorum mesela, özgürce gülebiliyorum
Çünkü sen annesin,
Çünkü sen benim annemsin.

Sen olmasaydın, kâğıttan yapılan bir gemi gibi
Hayatın derinliklerinde hoyratça savrulurdum
Gözyaşlarım yetemeyecekti acılarıma
Senin anne yüreğin benim sığınağım, tek limanımdır.

Sen bana hayatı öğrettin,onurun yaşamdan üstün olduğunu
Yaşamın da kolay harcanmayacak kadar değerli olduğunu öğrettin
Senin nasihatlerini hep yüreğime ilikledim
Ve şimdi sana benzeyen bir anne oldum .

Ben hayatın en sıcak yüzünü senin kollarında gördüm
Cennettin kokusunu senle içime çektim
Şimdi gözlerini kapat,
Kollarında ilk çığlığımı,
Sana ilk gülüşümü, ilk anne deyişimi düşün.

Düşün ki ne kutsal bir varlık olduğunu bil annem.
Hep anne olunca beni anlarsın derdin ya,
İnan annem, ben anne olmadan seni anlamaya başladı
Çünkü bu hayatta kimse gözyaşlarımı senin kadar sahiplenmedi


Senin sıcak yüreğin üşümesin.
Kahrolsun ulan!
Yüzünü eskitecek zamana
Sen Bir meleksin canım annem
Yemim olsun senin kolun kanadın biz olacağız

Mehtap ünlü