CENAZE
 
Musalla taşında bir hatun kişi,
Yeşil örtülü tabut içinde!
Eş, dost, akraba yasta!
Hüzün kokuyor mezarlık!
Gözler yaşlı!
Gönüller harap!
 
O mutlu mu şimdi?
Görür mü, duyar mı bizi?
İzet-i ikram mı görür?
Eza ve ceza mı?
 
Sakallı, cüppeli hocalar,
Kara kaplı kitaplara bakar,
Söylerler bir şeyler,
Ama gidip gören olmadı hiç.
 
Ben hatun bir kişiysem,
Hemcinslerim kıldırmalı namazımı,
Onlar toprağa vermeli,
Şu cansız bedenimi der gibi.
 
Ne diye erkekler yapar bu işleri?
Neden kovarlar kadınları huzurdan?
Oysa şu koca ömründe,
Hizmetine koşan,
Sohbetlerini şenlendiren,
Vefalı kadın dostlarıydı.
 
Tap tazeydi hayalleri,
Maişet derdindeydi.
Çektirirdi bankadan emekli maaşını,
Borç harç öderdi.
 
Bazen yersiz bir şüpheye kapılırdı,
Torun torba bir şey mi arakladı?
Bağrışmalar duyulurdu odasından!
Yaşlılık işte!
 
Hesapta yoktu ölüm!
Ama davet beklemez ki Azrail.
Sorulabilse şimdi,
Dönmek ister mi geri?
Az mı yedi hayatın sillesini?
Yetmedi mi bunca dert, keder?
Ne diye gelmek istesin?
 
Sorgu sual olsa da,
Adaletle dağıtılır her şey orada.
Yoktur kötülükten, şerden eser,
Hakkın huzurudur.
 
Ömer Adar-2017