her gün batımında sen gelirsin aklıma
güneş sevdiğine kavuşmak ister gibi
girer gri bulutlar arasına
bir hüzün çöker üzerime
beynimin uyuştuğu yüreğimin sıkıştığı andır
sen ağladığımı görmeyesin diye
kaparım gözlerimi kirpiklerimle
istemez perde
yüzümü çeviririm rüzgarın estiği yöne
gidişini kabullenmez yüreğim bir türlü
etmem sitem sana alıştım gidişine
ardından beddua etmez bu dilim
ağlıyorsam sorma bana nedenini
gözyaşlarım dile gelse
suçlu kim bilmeyecek
bir nehir gibi sessizce akıp gidecek
kavuşacak bir gün ummana
ama ben senin umurunda mıyım sanki
bilmeyeceksin geceler boyu sen diye ağladığımı
sönecek sigaramın ateşi gözyaşlarımdan
ellerimi açıp da yalvarırım Allahıma
al bu canımı derim her duamda
ya da kavuştur beni cananıma
dilerim kabul olur benim de dualarım
susmayı tercih ettin giderken
iki kelimeyi bile esirgedin benden
sen zaten beni hiç sevmedin ki
kırmamak üzmemek adına sever göründün
sana kızmamı bekleme benden
hele kırgın hiç değilim
ekmem aşkımızın üzerine nefret tohumlarını
sen yıkılışı mı görme diye değişirim yolumu
oysa gittiğim her yol sana çıkıyordu
gözlerimden akan yaşların sebebini anlamadın mı hala
karşıma çıkan her dikenli yol
söyle aşkımızın adı mı olmalıydı
ne zaman iki kelime etmeye kalksam
çağrıştırır ben de son veda konuşmanı
sen hiç yalnızlık nedir bilir misin
titrek mum ışığı gibidir çaresizlik
sigaranın közünde ısıttın mı ellerini hiç
hani dilsiz insanlar vardır ya
kendilerini ne kadar da zor ifade ederler
işte ben de öyleyim şimdi
bak karşında iki büklüm acz içindeyim ....






Refik
14.08.2017
İstanbul