Gece;
Saat kaç; inan bilmiyorum...
Zaman öylesine anlamını yitirmiş ki...
Nerede olduğumu bilmeyen ben
Nerede olduğunu dahi bilmediğim seni
Hissetmeye çalışıyorum...
Sonu gelmez sensizlik kuyularının içindeyim sanki...
İlk tanıştığımız günü hatırlarmısın bilmem ki?
Hatırlamazsan bile sana kızamam..
Çünkü;
Ben de hatırlayamıyorum!...
Aslında;
Yalnız kaldığım şu zaman dilimlerinde
Seni ne kadar da çok sevdiğimi;
Seni ne kadar da çok özlediğimi anladım...
Ve;
Sana ne kadar çok ihtiyacım olduğunu da;
Bu yabancı şehirin sensizlik kokan sokak taşlarında....
Sen;
Sen bambaşkaydın bana bir tanem...
İhtiyacım olduğunda kardeşimdin benim;
Hastalanıp da alev alev yanarken; başucumda annem oldun;
Yanlış yaptığımda, düzelten babamdın benim;
İlgiye hasret kalıp kıvranırken; yanı başımda idin...
Sevgilim olarak...
Yapamadım yaban ellerde, sensizliğin kuytularında yapamadım...
Bak işte;
Yine sana geldim...
Nasıl geldim bilemem ki?
Olduğum yerden kalkmadan, kıpırdamadan sana geldim işte...
Bendeki sana geldim...
Tenim teninden ayrılırken duyduğum ıstırabın acısını yudumlayarak..
Sevemediğim günlerin başlangıcı oldu,
Sana geldiğim an...
Bırakıp giderken sendeki beni, benimle başbaşa bırakarak,
Arkana bile bakmadan gidişin, sevemediğim günlere başlangıç oldu...
Sana geldiğimde göğsümde, ruhumda fırtınalarla
Bırakıp gidişinin acısı yaktığında beni, başlangıcı oldu işte
Sevemediğim günlerin...
Her saniyesi bir asır çeken,
Sensizliğin hasret sağanaklarında ıslandığım günlerin...
Sevilmeyesi günlerin...
Anlatsam da anlamazlar ki bu yabancı şehirin kapkaranlık taşları
Haykırsam da duymazlar ki; gökyüzündeki köhne bulutlar....
Aklımda kalan; sadece, arkanı dönmeden gidişin işte...
Saçlarının rüzgara teslim olduğu an aklımda...
Hayalimde canlandırırken yüzüme gülen gözlerini
Bir siyah perde ayırıyor şimdi; mazim ile geleceğimi...
Sevmediğim günlerin dev dalgalarında yalpalarken adım adım
Duymak istemeyen ruhuna, boş yere sevgimi fısıldadım...


Metin Kaya İLHAN
TRABZON