Başımızda bir zaman Mustafa dayım vardı.
Kimi ondan çekinir, kimisi de korkardı
Verdiğimiz saygıda, korkunun payı vardı
Göçtü öbür dünyaya, cennet mekânı olsun
O bizim dayımızdı, hakkımız helal olsun

Kimi zaman annem de onunla korkuturdu
Babamızdan daha çok, dayımdan korkulurdu
Durum böyle olunca, saygı sonsuz olurdu
Şimdi öbür dünyada hepsi de birleştiler
Dünyada iz bırakıp, bu dünyadan geçtiler.

Yaramaz çocuk muyduk, hiç de öyle değildik
İçten sevmiştir belki, sevdiğini görmedik
Hal hatır sorduğunu, hiçbir zaman bilmedik
Nedendir bilmiyorum, yetişme tarzı belki
İnsan özlüyor bazen, dayılık böylemi ki?

Hiç kimse ye benzemez, hep korkulsun isterdi
Yüzüne vururduk da, sessizce gülümserdi.
Çocuklarına bizi örnek diye gösterdi
Annemin hatırası diye önem verirdik
Onu dayıdan da çok, daima abi bildik.

O, dayımız olsa da, ağa derdik nedense
Sıkı mı karşı gelmek, o bize bir seslense
Dedem sahip çıkardı, kızdığını bir görse
Onlar göçtü dünyadan, hatıraları kaldı
Bir daha kavuşmamız, artık mahşere kaldı.
Ankara, 18.06.2017 – 1604