Zamanın ağırlığı yok artık benim için ;
Dengeli ve yumuşak bir hamleyle uçup giderken zaman
Hafiften beni okşuyor; isterdim ki her akşam
İlerleyen gün sabahleyin, az önce yeniden başlamış olsun;
Bu da, günün gölgede doğmasından, ölmesinden,
Vadideki göğün ışıl ışıl ya da karanlık olmasından,
Çalıkuşunun rüyamda ötüp ötmemesinden daha iyidir.
Kalbim artık güneşin tek ışınına, kaçan mevsime,
Geçen buluta tâbi değildir;
Her saatin, her yerin mutluluğu kendi içindedir.
Her mevsim, her gökyüzü iyidir, insan iki olunca ;
Etraf değişirmiş ne önemi var kalpler bir olduğunda?
Biri diğerine, onun zamanı, göğü, dünyası olur;
Kaçan saat daha dolu, daha zengin döner geriye ,
Kalpler tükenmez, biri diğerine açıktır her an,
O onlara bulutsuz gök kubbe olur her zaman.
Oraya dalarlar gölgesiz, oraya kayarlar yelkensiz.
Yeni bir ufuk yüzünü hep açık tutar orada;
Her dostun kelimesi çınladığında
Aynı duygu uyanır diğerinin göğsünde;
Birinin düşüncesini ortaya çıkaran söz
Diğerinin dudaklarında başlamıştır bile;
Bir hareket kelimeye yardım eder, göz kalbi açıklar,
Ruh hiç bitkin değildir ve daima akar;
Yeni bir evrenin ortak duygusu
Aynı anda titreşir, dökülür, sonra bir olur;
Diğerinde her şey keyifle çınlar,
Birbirlerinin yaşadıklarına bakar, hissettiklerini duyarlar;
Temiz düşüncesini ağzından kaçırarak,
Düşüncülerini anlatır, bilinmeyen bir dil yaratırlar;
Kendinde aradığı bir kelime işitildiğinde,
Bizzat kendini anlar, düş kurar, bu benim, der !
Kendi belirtkesini görür yaşayan resminde,
Sevilenle arkasındaki dünyaya hayran kalınır;
Ve dayatılmış, sırayla dayatılan yaşam,
Aşk ile taşınılan kutsal bir yük sayılır !

Alphonse de Lamartine (1790-1869)
Çev. Sunar Yazıcıoğlu