Kainatın temelidir sevgi,
Sevgiyle doğar güneş.
Ve sımsıcak ışıklarıyla ısıtır içimizi,
Sapsarı bir lambadır dünyamızı aydınlatan.



Hele biraz kendini çekse göklerden,
Bulutların ardına saklansa.
Gözler hemen onu arar,
Günler onunla aydınlanır aslında.



Birazcık uzaklaşsa dünyamız donuverir,
Ya da biraz yakınlaşsa aman yanarız sonra.
Nasıl bir intizam var şu kainatta,
Görmek isteyene nice sırlar verir.



Bulutlar desen öyle tonlarca suyu,
Nasıl da taşıyorlar şeffaf ve duru.
Koca yeryüzünü bir uçtan diğerine,
Geziyor,dolaşıyor,suluyor,temizliyor.



Bu şuursuz varlık üstünde gözüküyor,
Rabbimizin rahmet ve sanatı.
Ki o sanata kimin eli yetişir,
Kimin gücü yeter bu muazzam nizama.



Saymakla bitmiyor nimetlerin çeşidi,
Ne gülün rengi,ne kuşların sesleri.
Ne meyveler ne de yiyecekler,
Hepsi de sonsuz rahmetinin eserleri.




Bize düşen şükretmektir bunca nimete,
Onu tanımak,bilmek,sevmektir elbette...