Bir keresinde bir şiir içmiştim tanrının avuçlarından
O zamanlar bilmezdim
Bir şiirin bir hayatı böylesine yıkacağını

Öğrendim artık
Şimdi önüme değil ,
ardıma kusuyorum midemdeki ölü sıfatları 

Ve
Tanrı hatırlamadığı bütün günahları için
Ruhunu yıkıyor cuma akşamları

Iyi niyetlerini tek tek astım yüreğimin
Ucu yırtılmış eski bir deftere saklıyorum yalnızlığımı

Bir adımda geçiyorum bulutların ardına
Şimdi ceplerimden çocuk gülüşlerimi çalıyorlar naysa
Güneşi söküyorlar  avuçlarımdan
Dudağımda ki elma şekeri kurtlanıyor
Tadı değişiyor hayatın

Elimi tut
Boğazıma dizilen mutluluklar için
Nefsime yapışan ağrı için
Ve soluğumda ki hüzün için
Ve canıma yapışan suskunluk için


Bir ilmek gibi geçiyor boynumdan tanrının nefesi
Yerle bir olmuş bir kadının enkazı yansıyor aynalara
Ve tanrı tifolu çiçekler ekiyor canıma

Mavi bir acı kusuyorum
Ve ellerim asılı kalıyor havada

Gökkubbe ikiye bölünüyor
Bedenim sana yakın
Ama ruhum bana uzak düşüyor

Çünkü tanrı tifolu çiçekler ekiyor canıma