Yalnızlığa açılıyor bu kentin sokakları
Ve düşlere gece karışıyor matilda


Yaşamak telaşı bu boylu boyunca
Ellerimiz ekmek derdinden nasırlaşmış
Ve dudaklarımız unutmuş gülmeyi 
Umudumuz artık kimbilir hangi kitap arasında


Kuşlar uçmuyor gökyüzünde
Kırlarda çiçek açmıyor
Mavisi silinmiş bulutların
Ve fistanında ki renkler solmuş peygamberlerin


Benim bu ellerime binlerce intihar bulaşmış
Hiçbir ses tanıdık değil
Yazdığım hiçbir satırda duyulmuyor sesin


Hayatımdaki tüm mutlulukların hesabını veriyorum matilda
Ve hazırola geçiyor tüm acılar
Tanrı birkez daha kazanıyor
Avuçlarım kanıyor matilda
Yoruldum tanrının düşük yapmış dudaklarından


Şimdi bildiğim tüm din kurallarının
Ve toplum ahlakının
Ve tanriya yapılan duaların
Ve bizi birbirimizden ayıran kaderin
tanrı huzurunda kırıyorum kalemini matilda



Yarım bir şiir bırakıyorum arkamda
Okurken son birkez daha bak yıldızlara
Tanrıyı affet
Ve beni de bağışla