Sevdanın rengini koydum a canım!

Unutmuyorum o günü…
Unutamıyorum…

Nasılda yalvarmıştım sana!
Gitme demiştim, neden gidiyorsun?
Bana makul bir sebep göster…

Susmuştun ve…

Apansız ve yersiz bir ayrılığa terk ettin beni…

Yerinden söktüğün kalbimin,
Dirseklerinden damlayan kızıllığına sardım,
Sokaklara verdim kendimi ardından…

Yürümeye başladım izmarit kokan kaldırımlarda.
Gözyaşıma eşdeğer bir yağmur damlasının yoksulluğunda,
Çiy düşmüş kaldırımlardan nem kapan ayaklarım ve ben,
Çaresizce, oradan oraya vurarak kendimi,
İzini sürüp durdum…

Ama yoktun!..

Geceyi rengârenk kılan ışıklara takıldı gözlerim.
Gündoğumu yaklaştıkça söneceklerdi yarım kalan umutlar gibi.
Sanki kendimden bir şeyler buluyordum onlarda.
Sen olmadan anlamı yoktu aydınlanan gecenin,
Kapanmalıydı ışıklar,
Kaybolmalıydı içinde umutlar bu bilmecenin…

Zaman benden geçiyordu.
Can, yaklaşan zamandan bir an seçiyordu.
Kül olma hevesiyle bir sigara bölüyordu anı.
Aydınlanıyordu yüzümün arlanmaya çalışan yanı.
Parlamıyordu gözlerim…
Çünkü,
Bu yaşanılanın, yani gidişinin ve yıkılışımın,
Bir kâbus olduğunu düşünüyordum.
Yanılıyordum…

Oysa, dudaklarımı büzüştürdüğümde bile,
Dayanamazdın, yakıştırmazdın bana hiç!
Ama şimdi kanaya kanaya, hıçkırarak ağlıyorum.
Şimdi tir tir titriyorum kendimden geçercesine.
Ellerinin sıcak gölgesi olmalıyken,
Çok, çok üşüyorum!..

Gele gele,
Bir zamanlar, önümüzdeki birer fincan çaydan,
Daha sıcak bakışlarla seviştiğimiz,
Rüzgârın kulaklarımıza aşkı fısıldadığı,
O sahil kahvesine geliyorum.
Şahidimiz olan asırlık çınarda burada,
Hani üzerine adımızı, andımızı kazımıştık…

O yazıyı arıyorum, göremiyorum!
Çünkü yoksun;
Bakışlarım donuk,
Ve en az bir kış gecesi ayazı kadar ıssız…

‘Sen gövdesi, ben yapraklarıyım bu ağacın’ derdin.
Kendimi çırılçıplak hissediyorum şimdi nerdesin?..

Anlıyorum senden bir iz bulamayacağımı.
Kırıyorum yüzümdeki aynaları geçmişe dair.
Kapatıyorum kapılarımı birer birer, öfkeyle.
Bir o kadar da çekinerek.
Işıklar da kapansın; istemiyorum…

Gözlerim bitkince kayıyor son kez.
Karşımda deniz, bakıyorum.
Deniz bana sen gibi bakıyor…



Son gördüğüm renktir denizin mavisi.
Tıpkı gözlerin gibi.
Hayallerimizi, geleceğimizi,
Ve güya hiç bitmeyecek aşkımızı boyadığımız o renk…

Deniz benden geçiyor geçmesine ya,
Ben denizden geçemiyorum…

Gözlerinde kaybolduğum gibi, denizde kayboluyorum.
Gün ağarmadan ve ışıklar gibi sönerek…
Derinlere yeltenerek…

Sen olmasan da son nefeste,
Sevdanın rengini mavi koyuyorum a canım!

Sevdayı maviden, maviyi gözlerinden okuyorum…
Ve mavi kadar ve deniz kadar gözlerin oluyorum…



_______________________________________________YağMuRun İzİ_____________



Tuncer Canseven 2010 © Copyright