aynı limanın iki ayrı yolcusuyduk
bizi bir araya getirenler tesadüftü sadece
ama biz,
kader sandık..

kızma !

kadere inanmadığımdan değil bu sözüm
sadece iğneden ipliğe değin içinde biz olan her şeye maneviyat yükleyip
ince ince oyalar ördük el işçiliğiyle
gözlerimizden nurlar kattık
e bebeğim ee eee e diyerek
el bebek gül bebek büyür sandık bezden bebeği


liman demiştim sevgilim
limandan bez bebeğe geçmişim
özür dilerim


bizi o kıyıda buluşturan
yol benzerliğiydi aslında
hayır hayır
eş zamanlı yürünen yolların o limanda tükenmesiydi
kollarımız kavuşup kendi bedenimizi sararken
yan yana durup
aynı ufka dalan gözlerimizde
farklı gemiler yol alıyordu o ufukta batarken..


üşüyorduk
birer sigara çıkardık cebimizden
malum,,
senin çakmağın yoktu
ilk o zaman dönüp baktın
anladım
kanmak istiyordu gözlerin..


dedim ki;
benim gemi gitti
gelmez nasılsa bir daha geri


dedin ki;
içimi okudun..


o zaman anladım
sadece kanmak değildi mesele
yakmak da istediğini


sigaramız bitiyordu
gün batıyordu
limanda yükünü boşaltmış bir sandala ilişti gözümüz
yalpalıyordu giderek çoğalan dalgalarla
az daha beklesek
kırılacaktı yok yere


bakıştık
dil sustu
dudaklar kuruyordu
uzandı ellerimiz
tutuştu
kaldırdı yorgun bedenleri
adım oldu ayaklarımız gemi sandığımız tekneye


yani acele ettik sevgili
ecele teslim ettiğimizi hesap etmeden aşkı
ne pusula aldık yanımıza
ne can simidi
ne de kürek


az gittik uz gittik
dere tepe düz
gitmedik tabii
deniz bu dere tepe olmaz
rüzgara bırakıp kendimizi
Allah ne verdiyse
tabi Allah sadece rüzgar değil
akıntıyı da veriyor
akıl da !


bu şiir uzar gider sevgili
ve hiç bir şiir uzadıkça kısaltmıyor hüznün uzayan saçlarını
ama şekil vermek..iyidir yine de


ve bıktım biliyor musun
daha şimdiden
boş sandala şiir yükleyip
yokluğuna yüzdürmekten


dur
gitme hemen


aynı ateşin içinde yüzme bilmeyen iki aşığız seninle
sen su ol yeniden
ben suya can veren suni tenefüs

ne dersin
dönebilir miyiz geri

başlamak için..yeniden.