yola başlarken
çakıltaşları da yoktu önümde.
anne kucağıydı mabedim.
pır pır atarken
bir onun kokusuydu içime sinen.

gün geldi
daraldı mabedim.
sığmaz oldum.
kanatlanıp,uçuverdim.
çok arayacağımı düşünmeden pervâsızca
bilmişlik edâsıyla.


kendi KALE’m vardı artık benim.
surlarını dürürüstlükle yükselttiğim,
kapılarını güvene yasladığım,
gözlerimi bekçi dikmiştim yalana karşı.
yıkılmaz zannedip;
ilk ve son KALE’mi tek bir aşkta kaybettim.


bir zamanlar sığındığım,
tüm kucaklarda kokunu aradığım,
kollarının arasına dönersem,
mabedine beni alır mısın anneciğim?
anladım ki;benim yerim senin yanın
....................................................
başlangıcın sonu olmuş anne kucagı arada geçen zamansa reklerimizi solduruyor zaten
umut işkenceyi uzatmaktan başka bir şey degildir
kutlarım naif yüreginizi başarılar dilerim.........

sokak şairi tarafından 5/3/2008 8:43:33 AM zamanında düzenlenmiştir.

Çok duygulu olmuş.. Zaten anaların olduğu her şeyde bir büyü var, değil mi? Tebrikler..

evet
anne gibi yar kesinlikle olmaz...

yola başlarken
çakıltaşları da yoktu önümde.
anne kucağıydı mabedim.
pır pır atarken
bir onun kokusuydu içime sinen.
yüreğinize sağlık...
bir anne şefkatidir,
içimde kutsanmış....
kaleminiz baki olsun..

Ah annem!

Bugün çok acıdım...