15
Yorum
25
Beğeni
0,0
Puan
972
Okunma

bulamadım kitaplar arasında
o söz kayıp
giriş kapısıydı şiirin
bir arı gibi konacaktım
çiçeğinin özüne
kendimle baş başa kaldım yine
bir ses duyulur ama kuş sesi değil
bülbül hangi ağaçta öter sahi
armut ağacında öttüğünü görmüştüm
güller açmıştı üç metre ilerde
başkadır insanın açışı
söz doğurması sezeryansız
kanında gezinen
bir parça kendinden
rengarenktir o güller bahçesinde
belki gülümsetir aşkı aşığı
duvardan iner saz
sınırları aşar nağmeler
insan kendini duyar, sezer, bütünler
devamıdır insanın söz
herkesin vardır bir söz ağacı
tomurcuklanır açar
doğduğu toprağın tapusudur sanki
insanı insana bağlayan
en ince köprü..
12. 06. 2017 / Nazik Gülünay