1
Yorum
1
Beğeni
0,0
Puan
1673
Okunma
Karaman Ermenek ilçe merkezinde bizlerin bağ diye hitap ettiği, aslında bahçe olan yaz günleri buralara göç edilip bağ evlerinde yaz boyunca oturulduğu bahçelere, sebzelerin ekilip sebzesinden ağaçlardaki meyvesinden toplanıldığı yararlanıldığı bir yer vardır. Bu bahçelere giden yollardan birinin adı Tavuk yokuşudur. Araba gitmeyen insanların sadece hayvanla ya da yaya gidip geldiği dik yokuşlardan taş topraktan kıvrım, kıvrım dolanarak giden bir yoldur. Bu yol insanları öylesine yorar ki hele akşama kadar bahçede çalışıp da akşam olunca şehir merkezine dönüyorsan daha da yorardır. İşte bu şiir orası için yazılmıştır.
Kıvrılıp giderken, tavuk yokuşu
Yorardır gör seni, taşlar yüzünden
Öterken bir görsen, bağların kuşu
Mest olur kalırsın dinledikçe sen.
Çıkarken yokuştan şehrine doğru
Nefesin kesilir, diktir yokuşu
Taşlarla döşenmiş, tavuk yokuşu
Sakatlar insanı yolda düşersen.
Bu yoldan bağlara inip giderken
Durulmaz ötüşen, teyin sesinden
Bir görsen teyinler dalda oynarken
Oturur bakarsın, teyinlere sen.
Bağımız var iken, bizim orada
Yorulmak bilmezdik gitsem bağlara
Annemler yaşarken, bizim bağlarda
Yorulma bilmezdim bağa giderken
Kuş uçmaz bağlara, bahar gelince,
Yollara düşerdi, gelin görümce
Ters dolu yüklerle, hayvan üstünde
Bağlara giderdi, çoğu eskiden.
Her bahar yeşersin, iğde dalları
Sarıyla boyardır, taşlı yolları
Rüzgârdan uçarken, polen tozları
Bayılır kalırdı, kimi kokudan.
Kıvrılıp inerken, tavuk yokuşu
Bakardır yollara, konum komşusu
Öter’ de seherde, bülbülü kuşu
Kaldırır yataktan, şafak sökmeden.
8 Haziran 17
Ahmet Yüksel Şanlı er
Cevap Yaz